diumenge, 28 de juny del 2009

Mucho, poquito, nada

Ahir a la tarda vam anar a donar un tomb per l'Oliva. Anàvem a veure la casa en la qual vaig viure fa molts anys, en plan "comuna", sense electrodomèstics, amb ioga, gossos...


per aquest cami, llavors de terra, els cotxes podien arribar a casa.
al fons,es veu l'escala que pujava al terrat

l'entrada a casa

Aquest matí, casualment, hem escoltat una cançó de Daniel Viglietti (de fet estàvem parlant i cercant nanes com "duerme negrito" i el poema Masa de Cesar Vallejo). La cançó, coneguda, penso que té força a veure amb el procés del qual parlo aquests dies i, per tant, la reprodueixo:

Mucho, poquito y nada

Si yo no cambio un poco mis fallas, mis males,
¿cómo cambiar entonces las tierras, los mares?
Si no cambio un poquito mis mañas, mis juegos,
¿cómo cambiar en algo los dramas, los fuegos?

Si no poquito un cambio mi duda, mi acaso,
¿cómo cambiar más tarde el beso, el abrazo?
Si no cambito un poco mis cauces, mis fuentes,
¿cómo he de cambiar fuera lo mío en la gente?

Si no cambio un muchito mis odios, mis miedos,
Si no abro mi ternura me vuelvo de hielo.
Si no muchito un cambio mi cuerda, mi acorde,
¿cómo cantar lo nuevo, lo izquierdo, lo borde?

Si no apoco lo mucho que pierdo, que hiero,
¿cómo darle esperanza al te amo, al te quiero?
Si no amucho lo poco que tiene mi gente,
¿cómo evitar que al canto le asome lo urgente?

Mucho, poquito y nada deshojo la vida
Y ella nunca responde, la desentendida.
Mucho, poquito y nada, contraflor al resto,
Tenemos que ir cambiando.

Mucho poquito y nada, contraflor al resto,
Tenemos que ir cambiando este cambio nuestro.


1 comentari:

Marta ha dit...

Quanta veritat escrita en poques paraules.